Ναι ο αγώνας μου δεν είναι ανώνυμος, έχει όνομα, επίθετο, ανθρώπινη υπόσταση...απλά έχω πονέσει τόσο πολύ από τα βέλη που έχει δεχτεί Εκείνη, που, κάθε φορά, που ένα βέλος έπεφτε πάνω της και αιμορραγούσε,  εμένα η ψυχή μου σκιζότανε...
...δεν θα επιτρέψω άλλα βέλη να πέσουν πάνω της και πάνω μας, γιατί και μεις που πονάμε είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί...
Έχουμε γίνει 2 στρατόπεδα, εμείς...και οι άλλοι...πονάμε και οι δύο πολύ, ο καθένας για τη δική του απώλεια...αλλά πάντα διαφέρει όταν χάνεις κάτι υλικό από όταν χάνεις κάτι από την ψυχή σου, από τη ζωή σου...πόσο μάλλον όταν χάνεις την Ανάσα σου...
Δεν θέλω πια κανέναν να με συμβουλεύσει...κανένας δεν μπορεί να με πείσει για την Δικαιοσύνη τους, είναι αδύνατον να μου αλλάξει γνώμη..
Θέλω μόνο να ΦΩΝΑΞΩ και να ακουστώ όσο πιο μακρυά γίνεται...υπάρχουν πολλές φωνές που θα με ακολουθήσουν...και όσο περισσότεροι γίνουμε, τόσα περισσότερα θα πετύχουμε...γιατί, τη φωνή και το λόγο ποτέ κανένας δεν τον νίκησε ότι όπλο και να κρατούσε...

Ακούτε?

Αν με ακούτε να ξέρετε ότι είμαι ΕΔΩ...όπως ήταν και Εκείνη πάντα...ΕΔΩ, αλλά δεν μπορέσατε να το καταλάβετε...δεν ξέρατε γιατί οφείλατε να καταλάβετε...

Χορεύετε σε λάθος χορό, σας δείξανε λάθος γλέντι...

Εκείνη αγωνίζεται για Εκείνη και για Εσάς...και σεις είστε πίσω από τα όπλα...

Ενεχυρίασε τον εαυτό της για Εσάς, γιατί δεν είχε τίποτε άλλο να σας δώσει πέρα από το Είναι της...

Σταματήστε να ρίχνετε βέλη και ελάτε να δούμε ποιος χορεύει εις βάρος μας...

Ελάτε να δώσουμε όλοι μαζί την Ανάσα της πίσω για να βρούμε ποιος πήρε από τον καθένα αυτό που του άνηκε.

Ελάτε Εκείνη δεν έχει όπλα...της τα πήραν όλα...της έχει μείνει μόνο η Τιμή της...

Έχετε αναλογιστεί ποτέ να απομείνετε μόνο με την Τιμή σας???
Ξέρετε τι πρέπει να κάνετε ???
Πως να την υπερασπιστείτε???
Έχετε δει ποτέ κανέναν να το κάνει???

Να θυμάστε πως η Τιμή δεν είναι είδος προς διαπραγμάτευση...για εμάς

Εκείνη...απενεχυρίασε πλέον τον εαυτό της,  και φώναξε σαν γνήσιος πολεμιστής
 "Ή Ταν ή επί Τας" 

Εσείς? Θα ακολουθήσετε?

Δεν φοβάμαι για το αύριο για το χθές φοβάμαι, που έχει γραφτεί με πυκνό μελάνι...........

Τέτοιες μέρες κάποιοι άνθρωποι πάλεψαν και χάθηκαν για μας, δεν πιστεύω πως χάθηκαν άδικα....... Πρέπει οι πράξεις πάντα να μας καθοδηγούν και η καρδιά μας πάντα να ορίζει τους δρόμους μας.....

Το 2011 το έτος του μέλλοντος αν κάποιος είναι παλικάρι και πολεμήσει με όποιο τρόπο εκείνος μπορεί, και πεί ένα Όχι ή και πολλά οι άλλοι τον λένε τρελό........του λένε ότι πρέπει να ακολουθήσει το ρεύμα και να μην χάνεται...........
Δεν είναι όμως έτσι και πιστεύω όλοι το ξέρουμε απλά φοβόμαστε να το πούμε...........

Όταν παλεύεις για τις αξίες και τα ιδανικά σου ότι και να γίνει αποκλείεται να νικηθείς και αν η φωνή και η ψυχή σου σμίξουν με άλλες,  τότε αποκλείεται να μην ακουστείς...........

Άλλωστε όλοι πεθαίνουμε... το θέμα είναι πώς Ζούμε..... 

Γιατί είναι στο χέρι μας να κάνουμε την αλλαγή...

Όσο απροσπέλαστη φαινόταν,τόσο βατή γινόταν όταν ένιωθε, ότι,  κάποιος κινδυνεύει γύρω της...
Γινόταν μια μεγάλη καθησυχαστική ματιά...
Όλοι οι άνθρωποι το ξέρανε αυτό...μπορεί να μην είχαν το κουράγιο να το πούνε, μα κάθε φορά που κάτι τους προβλημάτιζε...κάθε φορά που βρίσκονταν σε αδιέξοδο, τρέχανε σε Εκείνη...ο καθένας με το δικό του τρόπο...άλλος, λέγοντας το πρόβλημά του σαν χείμαρρος, άλλος, γράφοντας 2 λέξεις σε ένα χαρτάκι...και άλλος, απλώς κοιτώντας την...
Εκείνη πάντα είχε λύσεις και της μοίραζε απλόχερα...παραμέριζε το δικό της πόνο...και τους χαμογελούσε.
Ήξερα πόσο αντιπαθούσε το σκοτάδι, μα Εκείνη έμενε εκεί, μέχρι οι Άνθρωποι να μπορούν και πάλι να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά και να περπατήσουν...με σιγουριά.
Μπορούσε να κάθεται στο σκοτάδι τους ώρες ολόκληρες για να τους δείξει το φως.
Είχε Χρέος σε Εκείνη και στους Ανθρώπους, και τίποτε δεν μπορούσε ούτε να τη σταματήσει αλλά ούτε και να τη κάνει να λυγίσει...οι Αξίες για Εκείνη, ήταν, είναι και παραμένουν πολύτιμες.
Αυτό θαυμάζω σε Εκείνη και αυτό προσπαθώ να διαιωνίσω...

Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά,
να ανοίγω μες στις θάλασσες πανιά,
να πιάνω με τα χέρια μου τον κόσμο να τον φτιάξω...

Όταν έχω εσένα μπορώ να μη βυθίζομαι αργά
τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά
και πιάνω το μαχαίρι το σκοτάδι να χαράξω...

Κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο...
Αίμα μου και σχήμα, λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο!
Όταν έχω εσένα, κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο...
Δεν φοβού κανένα.
Εγώ και εσύ στον κόσμο τον απάνθρωπο...

Εσύ και εγώ...

Όταν έχω εσένα μπορώ να βάψω με ασήμι τη σκουριά,
μπορώ να κοιμηθώ με σιγουριά,
να πιάσω με τα χέρια μου τους δράκους να σκοτώσω...

Όταν έχω εσένα αντέχω πάω δίπλα στον γκρεμό!
Ξέρω έχω ένα χέρι να πιαστώ,
κοντά μου έναν άνθρωπο τα χρόνια μου να ενώσω...

Κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο...
Αίμα μου και σχήμα, λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο!
Όταν έχω εσένα, κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο...
Δεν φοβού κανένα.
Εγώ και εσύ στον κόσμο τον απάνθρωπο...

Εσύ και εγώ...

Όταν έχω εσένα...

 
Δεν ξέρουμε αλήθεια πόσο θα είμαστε μαζί...δεν μάθαμε ποτέ να μετράμε το χρόνο...διότι για να μετρήσεις το χρόνο πρέπει να ξέρεις πότε θα σταματήσεις...αλλιώς δεν έχει νόημα να μετράς...και τον αφήνεις να περνά...
Όταν ο χρόνος μου, στο γυάλινο κόσμο τελείωσε...ήξερα πως είχα κάνει λάθη...
δεν είχα προλάβει να μιλήσω...
να ξεριζώσω όλη την ψυχή μου...
να ξεριζώσω εμένα και να με αφήσω εκεί για να κάνω Εκείνη πάντα φωτεινή...
Γιαυτό όταν με τραβούσαν να βγω από κείνο το μέρος, είχα γαντζωθε από Εκείνη, και ο εγκέφαλός μου, δεν έδινε εντολή στα πόδια, να γυρίσουν και να περπατήσουν...
Εκείνη μου ψιθύριζε... πως... θα έρθει εκείνη στο δικό μου κόσμο να με συναντήσει...μα ήξερα πως δεν μου έλεγε αλήθεια...δεν με κοιτούσε στα μάτια όπως έκανε όλες τις φορές...
Θυμάμαι αυτή τη σκηνή τόσο έντονα...μα δεν μπορώ να θυμηθώ πως βρέθηκα έξω από το κόσμο της....
Χρόνια προσπαθούσα να βρω το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσω...πήγαινα δεξιά και αριστερά σαν χαμένη...
Για δεύτερη φορά στη ζωή μου ήμουν αναγκασμένη να αποχωριστώ το Φως της ζωής μου...
Αυτό το σκοτάδι....το μισώ...
Μάταια προσπαθούσα να πάρω λίγη δύναμη από τη φωνή της όταν έπιανε το ακουστικό...ήθελα τα μάτια της...εκείνα τα μάτια που μου δείχναν το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο...το λογικό και το παράλογο...που όπως Εκείνη μου έμαθε, αυτό στέκεται δίπλα στη λογική, είναι ο πρόλογος του Υπέρλογου και αντικατοπτρίζει το Όλο...
Θυμάμαι πως οι μόνες λίγες στιγμές που ένιωσα και πάλι το φως στη ζωή μου ήταν όταν συνάντησα Εκείνον...στα μάτια του μέσα υπήρχε Εκείνη συντονισμένη στο απόλυτο...δεν μπορούσα να σταματήσω να τον κοιτάω...
Μόνο τότε κατάλαβα τι ακριβώς είναι το Απόλυτο...και άλλαξε η ζωή μου.
Εκείνη πάντα μου έλεγε για το πέρασμα μας από τη ζωή...για το Απόλυτο...για το Όλο...μου ψιθύριζε ότι οφείλω σε μένα να ψάξω...να τα βρω...και αν δεν τα καταφέρω...να συνεχίσω να είμαι Εγώ ευτυχισμένη...

Μέρες τώρα αναρωτιέμαι ποιο είναι το δικό μου πέρασμα από αυτή τη ζωή...
Σήμερα κατάλαβα πως το πέρασμα μου είναι που είδα, ένιωσα και συντονίστηκα με το Απόλυτο...Εκείνων.
Γιατί το Απόλυτο, είναι σίγουρο πως δεν θα καταφέρουμε όλοι να το ζήσουμε...εγώ είμαι ευτυχισμένη που ξέρω πλεόν ότι υπάρχει

Γι' αυτό θα παλέψω, γιαυτό που ένιωσα και είδα...γι αυτό θα καταθέσω εδώ την ψυχή μου και το βλέμμα μου...
Θα χρειαστώ συνοδοιπόρους σε αυτόν μου τον αγώνα...γιατί είναι πιο πολλοί αυτοί που πολεμάνε το Απόλυτο από αυτούς που το ψάχνουν
Η πρόκληση μεγάλη...αλλά το φως που θα με συνοδεύει θα είναι παντοτινό και αυτό με κάνει δυνατή και αισιόδοξη...άλλωστε το οφείλω στο πέρασμα μου!

Βλέποντας όλα αυτά με την Ιαπωνία στην τηλεόραση κάποια στιγμή κόπηκε η ανάσα μου και μόνο στην σκέψη, πόσο μικροί είμαστε και πόσο γρήγορα μπορεί όλα να τελειώσουν.
Πάντα όλοι μας πιστεύουμε ότι έχουμε καιρό...
Ένοιωσα τον αέρα να μην μπαίνει στα πνευμόνια μου πλέον, μια στιγμή περίεργη, που δεν ξέρεις αν ζείς ή αν όλα αυτά τα φαντάζεσαι...που δεν ξέρεις τι θα αντικρίσεις αν ανοίξεις τα μάτια σου και πραγματικά φοβάσαι να το κάνεις...
Η ψυχή αντέδρασε σαν σε όνειρο για να μου δώσει τις απαντήσεις....!
Και τότε θυμήθηκα Εκείνη, σ'ένα δωμάτιο νοσοκομείου με την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή από την αγωνία για το τι θα μου ανακοινώσει.......
Εκείνη ήρεμη, όπως πάντα, με κοίταξε στα μάτια, ακουμπώντας την ψυχή μου και να μου είπε:
"Αν κάθε σου μέρα κάνεις εκείνα για τα οποία είσαι περήφανος, αν αποδίδεις πάντα δικαιοσύνη και ζείς την κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία, τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, ένα πέρασμα είναι, και αυτό που μετράει είναι το μετά, που φτάνεις μετά από κάθε πέρασμα και πόσο καθυστερείς να ξανάρθεις...........!"
Την ώρα που την άκουγα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αχ! Χριστούλη μου δώσε μου λίγο ακόμα χρόνο μαζί της, μην μου την πάρεις, όχι τώρα, όχι έτσι, σε παρακαλώ.......!
Εκείνη σαν να καταλάβαινε τι προσευχόμουν έγραφε ανεξίτηλα στην ψυχή μου
''Δεν θα σ'αφήσω μην φοβάσαι, κάνε αυτά που προστάζει η καρδιά και θα είμαστε πάντα παρεούλα....''
Ναι έτσι είναι τελικά κανείς δεν ξέρει τι γίνεται αύριο, σήμερα όμως δεν πρέπει να σε χάνεις..........................!   

Ο πόνος μέσα της ήταν μεγάλος...Πάλευε τις νύχτες με τον εαυτό της...χτυπιόταν.
Την παρατηρούσα όπως έκανα πάντα...μάζευα την εικόνα της...με βοηθούσε να την κοιτάω...ανέβαινα ψηλότερα και μπορούσα να την ακούω καλύτερα...
Ο πόνος της αφορούσε ανθρώπους που άθελα της είχαν πληγωθεί...είχε κληθεί να κλείσει πληγές που δεν γνώριζε πως άνοιξαν...Ποιος είναι ικανός να θεραπεύσει αν δεν γνωρίζει την ασθένεια?
Όταν ένα πλοίο βυθιστεί πρέπει να το ανασύρεις για να ανακαλύψεις τι προκάλεσε τη βύθισή του...
Κανένας δεν συνέβαλε στην ανάσυρση...όλοι ζητούσαν ευθύνες από Εκείνη...
Δεν το έβαλε ποτέ κάτω, όσα εμπόδια και να Της τοποθέτησαν...
Σχεδίασε το πλοίο στο τετραδιάκι της και ξεκίνησε να χαράζει την πορεία του...πήγαινε μπρος πίσω με σκοπό να ανακαλύπτει λύσεις για το πρόβλημα και προβλήματα που οδηγούσαν σε νέες λύσεις...
Στην αρχή απλώς την κοιτούσα, δεν ήξερα αν αυτό είχε νόημα...δεν έβγαζα άκρη...
Μετά από πολλές νύχτες που την παρατηρούσα να παλεύει με τις ανάσες της, να πετάγεται και να σημειώνει κάτι καινούριο αποφάσισα να βοηθήσω...όχι ποτέ δεν με ενδιέφερε η πορεία του πλοίου...ούτε τα αίτια της βύθισης...είχα διαφορετική άποψη και ήμουν κατηγορηματική...
Αν ήθελαν ευθύνες, θα πρέπει, όλοι μαζί να αγωνιστούν, για να ανασυρθεί το πλοίο...
Δεν ήθελαν...
Είχαν ξεχάσει το στόχο, δεν ξέρανε ποια τι έψαχναν...
Μόνο Εκείνη ήταν πιστή στον αρχικό στόχο και συνέχιζε να ψάχνει αυτό που αναζητούσαν όλοι. Έψαχνε για εκείνους...που δεν την είχαν κοιτάξει ποτέ...
Ήθελα να είμαι δίπλα Της, πήρα λοιπόν ένα τετραδιάκι και ξεκίνησα να γράφω ότι Εκείνη δεν προλάβαινε...αριθμούς, συντεταγμένες, προσθέσεις, αφαιρέσεις, διαιρέσεις...
Δεν με απασχολούσαν αυτά, εκείνο που είχε νόημα ήταν το χαμόγελο Της που μεγάλωνε συνεχώς βλέποντας με να είμαι εκεί, σαν να ήμουν μια καινούρια πηγή Φωτός για κείνη...σαν να της έδινα ακόμα περισσότερο φως
Γράφαμε ασταμάτητα...που και που, μου μιλούσε, αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγε...γελούσε και συνέχιζε να γράφει...χαμογελούσα που μπορούσε να αγκαλιάζει το κενό που υπήρχε ανάμεσα μας, να με αγγίζει, και να γίνεται πιο φωτεινή...
Σκεφτόμουν το χαμόγελό της κάθε που με κοιτούσε και...πήρα μια απόφαση...δεν θα την ενέκρινε αλλά όφειλα να το προσπαθήσω
Ξεκίνησα να βγαίνω από το γυάλινο κόσμο για να εντοπίσω εκείνα τα μάτια που θα μπορούσαν να της δώσουν κι άλλο φως...έψαχνα τις ψυχές που θα μπορούσαν να διαπεράσουν το γυαλί...με το καιρό κατάλαβα, ότι, αυτό που πάλευα να πετύχω, απλά δεν ήταν εφικτό...δεν μπορείς να υποδείξεις σε μια ψυχή πως να συμπεριφερθεί, δεν μπορείς να επιβάλεις κάποιον να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο...δεν ήθελα να ρισκάρω, να σπάσει κάποιος το γυαλί...έτσι, αποφάσισα, να τους ανοίγω εγώ μια μικρή χαραμάδα να κοιτάνε για λίγο...
...Όλοι είχαν ανάγκη από φως αλλά οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν...τους άρεζε, αλλά είχαν συνηθίσει στο σκοτάδι και δεν ήταν διατεθειμένοι να φύγουν από τη βόλεψή τους για να παλέψουν για αυτό...
Εκείνη κοιτούσε διστακτικά κάθε φορά που άνοιγα το γυαλί κάποιος να μπει, δεν της άρεζε...δεν ήθελε κανείς να την βγάζει από την ησυχία και να της δημιουργεί σκιές στο Φως της...μόνο τρεις από όσους κοίταξαν επέστρεψαν...τρεις τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους...
Η αλήθεια ήταν πως μια είχε ενθουσιαστεί τόσο με το φως και την ομορφιά, που σχεδόν δεν μπορούσα να την απομακρύνω...αλλά όλες ακουμπούσαν κομμάτια της ψυχής τους και αυτό Της χάριζε χαμόγελο...
Μια μέρα στο κόσμο μας διείσδυσε ένα κοριτσάκι...τρόμαξα...πως κατάφερε να μπει? Δεν είχα αφήσει καμία χαραμάδα ανοιχτή...ξεκίνησε να μιλάει γρήγορα, πολύ γρήγορα...δεν την προλάβαινα, κοιτούσε με τα μεγάλα της μάτια Εκείνη και έκανε ερωτήσεις...πολλές...είχε και ένα τετραδιάκι και σημείωνε όσο ρωτούσε...μα τι ήταν αυτό? Ρωτούσε για λέξεις, έννοιες και ερμηνείες...και μετά πήρε μια ανάσα και περίμενε τις απαντήσεις
Εκείνη, χαμογέλασε από την ψυχή της και ύστερα στάθηκε απέναντί της σήκωσε το βλέμμα της και την κοίταξε μέσα στα μάτια -ήμουν σίγουρη ότι δεν θα είχε καλό τέλος αυτή η εισβολή- το κοριτσάκι κατέβασε το βλέμμα, σαν να είχε νιώσει ότι είχε διαταράξει την ησυχία της, έκανε να σηκωθεί....μα Εκείνη χτύπησε απαλά το δαχτυλάκι της στο τραπέζι και ξεκίνησε να της δίνει της απαντήσεις...
Έτσι απλά γίναμε πέντε άνθρωποι γύρω της...δεμένοι σαν αλυσίδα...μια αλυσίδα που μπορούσε να φτάσει μέχρι το βυθό και να ανασύρει το πλοίο...

Έπρεπε να της μεταφέρω με το δικό μου τρόπο την άλλη οπτική...
Εγώ δεν είχα εξερευνήσει ποτέ πως δημιουργήθηκε μια λεύκα...ούτε πως άπλωσε τα κλαδιά και τα άνθη της...δεν μπορούσα άλλωστε από το ύψος που βρισκόμουν...το ιδανικό θα ήταν να το έβλεπα αλλά δεν τα κατάφερα  μέχρι Εκείνη να μου μεταφέρει τη γνώση και την εικόνα Της...μέχρι τότε κοιτούσα μόνο το δέντρο και ύστερα εστιαζόμουν στο τι γινόταν το λευκό χνούδι, που άλλοτε το ξεγελούσε ο άνεμος και το έστελνε ψηλά στον ουρανό για να το θαυμάσει Εκείνη και άλλοτε το παρέσερνε η βροχή και το έριχνε στη λάσπη, το έκανε βρώμικο και ασήμαντο, χωρίς ίχνος ομορφιάς...
Ήθελα να κοιτάξει μέσα από τα δικά μου μάτια και να αποδεχτεί εκείνους που δεν ήταν ικανοί να αντιληφθούν και να αποδεχτούν την διαφορετικότητα μιας εικόνας...

Οι απαντήσεις της στα ερωτήματα μου ήταν πάντα σωστά δομημένες, ταξινομημένες και λογικές...Έβρισκε λύση σε ότι με προβλημάτιζε, με επανέφερε σε χρόνο μηδέν μόλις έτεινα να παραμελήσω το στόχο μου και εμένα...
Το πιο όμορφο όμως είναι, ότι ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά μου, ήξερε την κάθε μου σκέψη, την κάθε μου επόμενη κίνηση, παρόλαυτα με άφηνε να το βιώσω, παρακολουθώντας με διακριτικά και μόλις της ξεδίπλωνα το "πρόβλημα", και πριν καλά καλά προλάβω να ολοκληρώσω με κοιτούσε, χαμογελούσε και μου έδινε απλόχερα τη λύση...
Αυτές μας οι συζητήσεις ήταν και οι πιο αστείες ...προσπαθούσα πάντα να της δώσω την δική μου χαοτική εξήγηση και να κάνω ένα κύκλο γύρω από τα λόγια της στα οποία πάντα κατέληγα τσατισμένη ότι ήταν για ακόμα μια φορά σωστά...την έκανα να γελάει και αυτό με ευχαριστούσε...

Με το καιρό ανακάλυπτα ότι γνώριζε σχεδόν τα πάντα...ότι θέμα ξεκινούσα επιφανειακά να προσεγγίσω, Εκείνη μου το ανέλυε σε βάθος, το έπιανε από την ρίζα και το ανέπτυσσε σταδιακά μέχρι να το τελειοποιήσει...όπως ακριβώς αναπτύσσετε η λεύκα από τη στιγμή που δημιουργεί τις ρίζες της και σιγά σιγά ξεδιπλώνει τα ωοειδή φύλλα της και το λευκό κορμό της μέχρι τα κρεμαστά της άνθη να καλυφθούν από λευκό χνούδι...

Μαγευόμουν με κάθε ιστορία...Δεν συγκρατούσα πολλά λόγια αλλά συγκρατούσα πάντα το βλέμμα...θυμάμαι κάθε έκφραση του προσώπου της, τις κινήσεις των χεριών της, ακόμα και τις ανάσες Της θυμάμαι ανάμεσα στις λέξεις...πόσο όμορφες και φωτεινές ήταν οι αφηγήσεις Της...

Ξεκίνησα χωρίς ανάσα να της αφηγούμαι ιστορίες για τη θάλασσα, τα δελφίνια, τη ρότα των πλοίων...δεν σταματούσα να την κοιτάω για να μπορώ να ρουφάω κάθε βλέμμα της...γελούσα δυνατά για να της δώσω την ψυχή μου, να την κάνω να χαμογελάσει...αλλά δεν μου επέτρεπε ακόμα να εισέλθω βαθύτερα...