Ή ταν ή επί τας: Το αετόπουλο

Το αετόπουλο

Μαΐ 02

Την εσοχή ενός απόκρυφου βράχου στην κορυφή της Οίτης διάλεξε ένα ζευγάρι αετών να φτιάξει τη φωλιά του. Μαζί τους μεγάλωνε με αγάπη, στοργή και περισσή φροντίδα, ένα αετόπουλο, το δικό τους αετόπουλο.
Όσο ο καιρός περνούσε, το αετόπουλο μεγάλωνε και γινόταν ένα πραγματικά όμορφο και τρομερό πλάσμα. Από μικρό έδειχνε την ιδιαιτερότητά του είδους του, η ματιά σου αμέσως αιχμαλωτίζονταν όταν έπεφτε επάνω του και σου ήταν, αδύνατον να την ξεκολλήσεις απο εκεί.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ'αυτό το θεσπέσιο πλάσμα? Την ομορφιά του, την κορμοστασιά του, την εξυπνάδα του, το θάρρος του το αεικίνητο γεμάτο ανησυχία βλέμμα του ή εκείνο το αγέρωχο ύφος του είδους του?
Οι γονείς του μεγάλο καμάρι το είχαν και άοκνα με ζήλο, αγάπη και κατανόηση βάλθηκαν να το εκπαιδεύσουν, δεν τους κούρασε πολύ, καθόλου θα έλεγα, από πολύ νωρίς είχε δείξει την έφεσή του για μάθηση, έτσι από τα πρώτα κιόλας μαθήματα άρχισε να λικνίζεται στον αέρα
Στην αρχή του έλειπε η αυτοπεποίθηση, του έλειπε η γνώση, και η εμπειρία, ο φόβος επικρατούσε, γύριζε στη φωλιά της οικογενειακής σιγουριάς και ύστερα από λίγο επαναλάμβανε το τόλμημα. Στην αρχή αυτό γινόταν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των δικών του, σιγά σιγά όμως με τη θέληση και το απαράμιλλο θάρρος που διέθετε απέκτησε γρήγορα την αυτοκυριαρχία του και άρχισε να δεσπόζει στους αιθέρες. Ήταν μεγάλο το κέφι του για μάθηση και πείσμων όπως ήταν άρχισε να κατακτά τη γνώση καλπάζοντας και ως εκ τούτου, μη αρκούντως προσεκτικά ήθελε να τελειώσει μαι ώρα νωρίτερα, βιαζόταν να κάνει αισθητή τη παρουσία του μέσα στο φτερωτό κόσμο της πλάσης, να διεκδικήσει την θέση του είδος του ανάμεσά τους, βιαζόταν για την κατάκτηση αυτής της ίδιας της ζωής, της αξίας να είσαι ελεύθερος και γνώστης.
Η μοίρα όμως αλλιώς ήθελε...

Μια ημέρα, εκεί που ψηλά πετούσε και δοκίμαζε τα φτερά του, παίζοντας με τα ρεύματα του αέρα, και κάνοντας ανέμελα τα ακροβατικά του, ένας...θεριακλής κυνηγός, μη όντας άξιος για κάτι καλύτερο, αφού θαύμασε για αρκετή ώρα την επιδεξιότητά του, τη δύναμή του και την ικανότητά του, ωσάν μέσα του κάποια άγρια ένστικτα να ξύπνησαν, ωσάν να ζήλωσε τη χάρη του, σήκωσε ασυλλόγιστα το τουφέκι του και έριξε..
Το σκάγι πέτυχε το στόχο, χτύπησε το αετόπουλο, κατάστηθα, εκείνο δεν μπόρεσε να κρατηθεί, το χτύπημα ήταν κέραιο, έπεσε πληγωμένο στη γη. Ο...θεριακλής κυνηγός, έτρεξε κοντά του γεμάτος χαρά για το για το κατόρθωμά του και με πολύ προφύλαξη, έσκυψε και το πήρε στα χέρια του, ο φόβος μήπως του χυμίξει και του χώσει βαθιά τα γαμψά του νύχια στα μισόκλειστα, από το φόβο μάτια του και στην άπονη καρδιά του, τον έκανε να είναι πολύ προσεκτικός
Όπως το κρατούσε σφικτά στα χέρια του και το περιεργαζόταν , ένιωθε την αθώα και άδουλη καρδούλα του να κτυπά δυνατά και φοβισμένη στο πληγωμένο του στήθος.
Στην αρχή εκεί που το περιεργαζόταν κάποια φλογίτσα ανθρωπιάς φώτισε το μυαλό του και σκέφθηκε για μια στιγμή να το αφήσει ελεύθερο, αφού έτσι κι αλλιώς του ήταν άχρηστο, άλλωστε είχε αποδείξει πλέον και μάλιστα κατά τον...καλύτερο τρόπο, την δυνατότητα του...καλού σκοπευτού και είχε κατά κάποιο τρόπο ικανοποιήσει αυτή του την ανάγκη.
Γρήγορα όμως άλλαξε γνώμη και με επιδέξιες κινήσεις, έδεσε το αετόπουλο από τα πόδια, το κρέμασε επιδεικτικά στο σακίδιό του, αποφασίζοντας να το βάλει στο κλουβί, ικανοποιώντας έτσι και μία άλλη του ανάγκη , αυτή του εγωισμού. Όπως το είχε σκεφτεί έτσι και το έκανε. Όταν έφτασε στο σπίτι του, ξεκρέμασε το αετόπουλο από το σακίδιό του και αφού, με πολύ καμάρι και αυταρέσκεια το έκανε θέαμα στα μέλη της οικογένειάς του, το έβαλε σε ένα συρμάτινο κλουβί δίπλα στο κοτέτσι για να μάθει τι σημαίνει ζωή...
Γρήγορα όμως, θα πάρει και ο ίδιος το μάθημά του, θα μάθει πως άλλο πουλί είναι ο αετός και άλλο η κότα, μπορεί να είναι και τα δύο πουλιά αλλά η διαφορά τους είναι ασύγκριτα μεγάλη.
Οι γονείς του, που το αγνάντευαν άγρυπνα από μακρυά, καθισμένοι στη κορυφή του βράχου, λίγο, πιο πάνω από τη φωλιά τους και το καμάρωναν είδαν το αετόπουλο να πέφτει, στην αρχή νόμισαν ότι είναι μια από τις εφορμήσεις που του άρεσε να κάνει αλλά γρήγορα διαπίστωσαν ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει, πέταξαν έντρομοι αμέσως στο χώρο που έπεσε και εκεί είδαν το..."χάρο" που χε βγει παγανιά, να κρεμάει το αετόπουλο από τα πόδια στο σακίδιο του και να παίρνει το δρόμο του γυρισμού. Με την ψυχή στο στόμα και με όση δύναμη τους έμεινε, πέταξαν ψηλά και κούρνιασαν στη φωλιά τους, μένοντας ο ένας δίπλα στον άλλον, αμίλητοι.
Ο πόνος, θηλιά στο λαιμό τους τους έπνιξε. η λύπη, τους είχε καταβάλει, το κέφι για ζωή, χάθηκε, η απελπισία τους κυρίευσε, έμειναν εκεί ακίνητοι, και απαρηγόρητοι, περιμένοντας με πίστη το θαύμα.
Οι φτερούγες τους, σαν να βάρυναν στις πλάτες τους, αφέθεισαν ελεύθερες να πέσουν, ακούμπησαν στο βράχο, δίπλα στα πόδια τους, λίγο να ξαποστάσουν (ένδειξη κούρασης ακόμα και γι' αυτούς)
Οι πολεμιστές κρατούν πλέον τα όπλα παραπόδα, λίγο πριν τα αποθέσουν. Δεν πέρασε πολύς καιρός και το αετόπουλο, έτσι πείσμων όπως ήταν, δεν άργησε να ξαναφορέσει την πανοπλία του, το δυνατό του μυαλό άρχισε να λειτουργεί, η αστραφτερή του ματιά ξαναγύρισε στα θολά από την πίκρα μάτια του, το αγέρωχο ύφος του είδος του, επανήλθε, η αδάμαστη καρδιά του είχε κάνει, το θαύμα της, αλλά η θλίψη όμως δεν έφυγε έμεινε βαθιά μέσα του ριζωμένη, και στο βάθος των ματιών του, έβλεπες να καθρεπτίζεται καθαρά η πονεμένη του καρδιά, ο πληγωμένος του εαυτός...
Πόσο θα ήθελε ν' απλώσει λίγο τις φτερούγες του να ξεμουδιάσουν, ο περιορισμένος χώρος δεν του το επιτρέπει, να ζητήσει κάτι καλύτερο δεν συνάδει με τις αρχές του.

Ο "δυνάστης" του, δεν ξέρει ότι το "Η' ταν ή επί τας" είναι το ιδανικό του? Είναι το πιστεύω του? Είναι η αρχή του? Είναι η θέσις του για τη ζωή?
Κρίμα!!!

-Άρης-

4 σχόλια:

skouliki είπε...: καλημερα και καλο μηνα.........
αετοπουλο στο κλουβι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
πολλα μυνηματα μας περασες!; 2 Μαΐου 2011 στις 6:10 π.μ.
ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...: το δάκρυ κύλισε αβίαστα στα μάτια… μια που βλέπω συχνά αετόπουλα να τραυματίζονται γιατί αυτά φοβούνται οι κυνηγοί κεφαλών… μόνο που ένα λάθος κάνουν. χτυπούν τα τρόπαια στην αδάμαστη καρδιά και αφήνουν ανέπαφα τα φτερά τους… ευτυχώς…; 2 Μαΐου 2011 στις 1:23 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ..ο αετός πεθαίvει στov αέρα
ελεύθερoς και δυvατός
της απovιάς όταv τov βρίσκει σφαίρα
τov αγκαλιάζει o ουρανός..

καλή συνέχεια & υπομονή, οι καρποί αργούν να αποδωθούν αλλά αργά ή γρήγορα αυτό θα γίνει.

ΠΜ; 5 Μαΐου 2011 στις 9:32 π.μ.
JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...: ΑΝ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΣΗΜΕΡΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΓΕΜΑΤΗ ΚΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ-ΥΓΕΙΑ- ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.

ΦΟΒΕΡΟ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!!!!!!; 17 Μαΐου 2011 στις 8:13 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Ή ταν ή επί τας

ο αγώνας τελειώνει πάντα είτε με νίκη είτε με ήττα...ποτέ με παράδοση

Το αετόπουλο

4 σχόλια:

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Μου αρέσουν

Αναγνώστες