Εσωτερικός πόνος...
Υπήρξαν μέρες που το Φως της τρεμόπαιζε...ήταν εκείνα τα βράδια που έπρεπε να γίνει η απαραίτητη προετοιμασία για να βγει από το γυάλινο κόσμο...τις μισούσα αυτές τις μέρες...
Το πρόσωπό της σκοτείνιαζε...το χαμόγελό της πάγωνε...ετοίμαζε σχεδόν πάντα αμίλητη αυτά που θα έπερνε μαζί της....προετοίμαζε και θωράκιζε τα χίλια κομμάτια της ψυχής της που αιμορραγούσαν...χτένιζε τα μαλλιά της και τα μάζευε σφιχτά πίσω... γινόταν ατσαλάκωτη...θα ταν πιο εύκολο έτσι για κείνους να εξωτερικεύσουν τον θυμό τους...όλα για κείνους...θύμωνα τότε...
Ήταν πάντα εκεί για να δεχτεί τα πυρά τους.
Το πρόσωπό της σκοτείνιαζε...το χαμόγελό της πάγωνε...ετοίμαζε σχεδόν πάντα αμίλητη αυτά που θα έπερνε μαζί της....προετοίμαζε και θωράκιζε τα χίλια κομμάτια της ψυχής της που αιμορραγούσαν...χτένιζε τα μαλλιά της και τα μάζευε σφιχτά πίσω... γινόταν ατσαλάκωτη...θα ταν πιο εύκολο έτσι για κείνους να εξωτερικεύσουν τον θυμό τους...όλα για κείνους...θύμωνα τότε...Ήταν η πιο σκληρή δοκιμασία που περνούσε...έπρεπε να είναι εκεί....να στέκεται απέναντί τους και να τους κοιτάει...χωρίς να μιλάει...τώρα μιλούσαν εκείνοι... εκτόξευαν βέλη...λόγια...τη πονούσαν χωρίς οίκτο και ράγιζαν την ψυχή της...ήξερε πως έπρεπε να τους αφήσει να χτυπήσουν όσο δυνατά εκείνοι θέλανε...ένιωθε την ένταση τους, το θυμό τους, το πόνο τους...τους καταλάβαινε και τους δικαιολογούσε
Οχυρωνόταν πίσω από τον εαυτό της και έμενε ακίνητη, για να βρίσκουν εύκολα το στόχο...να μη τους δημιουργεί και άλλα προβλήματα...
Ήταν πάντα εκεί για να δεχτεί τα πυρά τους.Αυτές τις μέρες τα έχανα...προσπαθούσαν να της δώσω όσα περισσότερα κομμάτια της ψυχής μου μπορούσα για να της καλύψουν τις πληγές...μου χαμογελούσε αμίλητη...
ήταν δικό της όλο αυτό...
ήξερε πως κάποιοι άνθρωποι είχαν πονέσει επειδή αυτή είχε το Φως και επειδή δεν πρόλαβε να τους προστατεύσει...γιαυτό τώρα είχε δεχτεί να σταθεί μπροστά τους σαν τείχος να τους προφυλάξει.
Σαν τείχος ανάμεσα σε 2 κόσμους που είχαν πόλεμο...πόλεμο με στόχο Εκείνη. Οι μεν χτυπούσαν Εκείνη και οι δε ήταν οι παράπλευρες απώλειες τους...
Την περίμενα με αγωνία να επιστρέψει...την έβλεπα από μακρυά να έρχεται και καταλάβαινα απο το ήχο του βαδίσματος πόσα βέλη είχε δεχτεί...όσα περισσότερα κομμάτια ήταν η ψυχή της τόσο πιο δυνατό γινόταν το βάδισμά της...σαν να περπατούσε με δύναμη για να κάνει τα βέλη από το τράνταγμα να υποχωρήσουν και να πέσουν απο το κορμί της...κανένας δεν μιλούσε ακουγόταν μοναχά το βάδισμά της...
Έμπαινε στο γυάλινο κόσμο μας και ξεδίπλωνε τον εαυτό της με προσοχή... έκλαιγε και χτυπούσε τα χέρια της στους τοίχους...μονολογούσε και φώναζε
"Οι Άνθρωποι αυτοί δεν φταίνε, Χτύπα εμένα"
Ύστερα ηρεμούσε και άφηνε τις πληγές της και τα μάτια της να τρέξουν...Φοβόμουνα πολύ...μα ήξερα πως είχε Χρέος να το κάνει...αυτό την έκανε πιο δυνατή...
αυτό την έκανε να είναι Εκείνη...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μου αρέσουν
-
-
-
Το ωραίο καλοκαίρι (Αργύρης Χιόνης) - Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι Ωραίο αλλά και επικίνδυνο Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα Ξεχάστηκε θαμμένος μες στην άμμο Όταν τον θυμηθήκανε ύστερ’ από ...Πριν από 1 χρόνια
-
-
-
Για το μπαμπά μου... - Πάντα γυρίζω πίσω εκεί, σε εκείνη τη φωτογραφία, σε εκείνη τη στιγμή, που εσύ απλά γελούσες σαν παιδί. Δεν τη θυμάμαι, πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αυ...Πριν από 7 χρόνια
-
Μας έφαγε το Instagram.. - Είχα δώσει την υπόσχεση μέσα στο 2015, να κάνω τις περισσότερες δυνατές αναρτήσεις, να σας λέω τα νέα μου, να μαθαίνω τα δικά σας, να κουτσομπολεύουμε, να...Πριν από 8 χρόνια
-
-
Ένα αργοπορημένο 'ευχαριστώ' στη Jessie Ware - Για τo θεσπέσιο ‘Devotion’ και για τη θεία έμπνευση που είχε όταν το έγραφε. Για το ομώνυμο τραγούδι που με έσωσε από άυπνες νύχτες υπερέντασης στα στρατ...
Πριν από 9 χρόνια -
"Φτερούγες" - (ένα ποίημα για τα παιδιά) Οι μεγάλοι έχουν χέρια και πόδια αλλά τα παιδιά έχουν δυο μέλη παραπάνω : έχουν και φτερά γιατί είναι άγγελοι, άγγελοι με αόρατες...
Πριν από 10 χρόνια -
Η διαμαρτυρία, των δρόμων - Ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος μέσω του Facebook (Leonidas Antonopoulos) ανέρτησε τα παρακάτω. Το λιγότερο που είχα να κάνω, ήταν να προσυπογράψω και να τα παραδ...
Πριν από 11 χρόνια -
Για τον Αποστόλη.... - Σε γνώρισα πριν απο 8 χρόνια Οι μπαμπάδες μας κολλητοί φίλοι είχαμε χάσει και οι δυο τις μαμάδες μας απο καρκίνο μας ένωσε αυτό Ένα γλυκό χαμόγελο είσαι στο ...Πριν από 11 χρόνια
-
-
What Kind Of Jeans Do Guys Like The Most? - Let College News suggest some of the most popular jeans looks of the season! Most of these trends will also transition well from summer to fall, which will...
Πριν από 12 χρόνια -
Αυτά τα λόγια θα σας κάνουν να γράψετε; - Είναι ωραίο να αφήνεις τον εαυτό σου να ξεφύγει, φτάνει να μπορείς να τον συμμαζέψεις.Μικ Τζάγκερ Για να γίνεις αναντικατάστατος, θα πρέπει να’σαι πάντα δια...Πριν από 12 χρόνια
-
Η τρέλα δεν πάει στα βουνά! ...Παίρνει ταξί! - Η τρέλα δεν πάει στα βουνά! ...Παίρνει ταξί! Μόλις 2-3 μέρες μετά τα Χριστούγεννα. Μόλις έχω αποβιβάσει κάπου χαμένος μέσα στα μικρά στενά του Χαλανδ...
Πριν από 12 χρόνια -
ΤΕΤΑΡΤΗ 29-6 ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑ-ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ! - Μας χωρίζουν πια μόνο λίγες ώρες από τη διήμερη πανελλαδική κινητοποίηση της 28ης και 29ης Ιουνίου .Όλα δείχνουν ότι το διήμερο της Γενικής Απεργίας μπορ...
Πριν από 12 χρόνια -
-
Β' ενικό ~ η πρώτη αλήθεια - Τα χέρια σου βολτάρουν πάνω μου Τα δάχτυλά σου. Τα δάχτυλά σου. αγγίζουν Κι εγώ μετράω ανάσες βουτηγμένες σε ηδονή Τα δάχτυλά σου. Τα χέρια σου. Εσύ. Το φως ...Πριν από 14 χρόνια
-
-
-
3 σχόλια:
"για να θριαμβεύσει το Κακό, το μόνο που χρειάζεται είναι να μη κάνουν τίποτα οι καλοί άνθρωποι"
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια που πρέπει να υπάρχει στις καρδιές μας και είναι η μόνη αλήθεια που πρέπει να κουβαλάμε μαζί μας σε αύτο το ταξίδι που λέγεται ζωή...Είναι η μόνη σκέψη που μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε στην ψυχή μας και να μην είναι αυτό ένα ακόμα πέρασμα...και τίποτα άλλο...
Άνθρωποι πραγματικοί που έδωσαν τα πάντα ακόμα και την ζωή τους για να έχουν σημαία τους το Καλό... για να βοηθήσουν, πιστεύω πώς ήρθε η ώρα να τους δικαιώουμε πιστέυω πώς ήρθε η ώρα να Αξιώσουμε το πέρασμά μας εμείς οι ίδιοι...Έχουμε την δύναμη, έχουμε το θάρρος, έχουμε και το φώς, μαζί μπορούμε...Μαζί!
Η χαρά μου αγγίζει το μέγιστο, όταν γνωρίζω πως τόσο εμείς, όσο και το γύρω μας περιβάλλον είναι φθαρτό... αν ήταν αιώνιο θα είχε γεύση πλαστικού φοβάμαι... υπάρχει βέβαια και άλλη μια παρηγοριά στην μελαγχολία μας... αυτή της μεταμόρφωσης.
Κάθε μορφή ενέργειας καθώς φθείρεται και τελικά σβήνει δεν χάνεται εντελώς, αλλά μεταβιβάζεται. Μεταμορφώνεται!... το άνθος γίνεται χώμα, λίπασμα για το επόμενο… ωραιότερο άνθος.
Η μεταβίβαση βρίσκεται και στο καθημερινό μας. Η κάθε μια μέρα που φθείρεται, σβήνει και ποτίζει την επόμενη, ωραιότερη... το σούρουπο που τόσο αγαπάμε δεν είναι τελικά το "λίγο πριν το τέλος" της κάθε μέρας; Και όμως εμείς το λατρεύουμε... το φωτογραφίζουμε για να το "αποθανατίσουμε"... Κάθε μορφή ζωής έχει διαφορετικό χρονικό κύκλο... ο δικός Της θα ξαναρχίσει...
Πασχαλινές δέξου ευχές, απο τη καρδια βγαλμένες, ολες οι μέρες της ζωής σου να΄ναι αναστημένες!
ΚΑΛH ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ.
Δημοσίευση σχολίου