ο αγώνας τελειώνει πάντα είτε με νίκη είτε με ήττα...ποτέ με παράδοση

Ξεκινώντας τον Αγώνα...

Καιρό αντιλαμβανόμουν ότι κάτι μου έλεγε...δεν ήθελα να ρωτάω...ποτέ δεν το έκανα...ήθελα να νιώθω κάθε φορά τη διαδικασία του ξετυλίγματος...να ρουφάω κάθε ανάσα...κάθε παύση της...έτσι αντιλαμβανόμουν καλύτερα το βάθος της σκέψης. 
Καθώς ο χρόνος περνούσε ένιωθα πως θα ακούσω τελικά κάτι που δεν ήθελα, κάτι που φοβόμουν...ακόμα χειρότερα κάτι στο οποίο δεν θα είχα τίποτα να πω...
Το πιο επίπονο σε μια διαδικασία πόνου είναι τη στιγμή που κάποιος σου τον εξομολογείται...τις περισσότερες φορές υπάρχει αντίλογος σε κάποιες όμως δεν υπάρχει...
Έτσι συνέβη και με Εκείνη...όταν πια ολοκλήρωσε όλες τις εκρεμμότητες, τότε μου μίλησε για το Χρέος, για την Τιμή, για τον Αγώνα που καλούνταν να δώσει...
Πονούσα αλλά μου ήταν αδύνατον να μιλήσω...η ψυχή μου κραύγαζε αλλά η φωνή μου δεν έβγαινε...
Άλλη μια φορά στο παρελθόν κλήθηκα να περπατήσω μαζί με το πόνο χωρίς να μιλάω...χωρίς να του φωνάζω φύγε...χωρίς να το σπρώχνω, χωρίς να έχω κάτι να του πω αφού ήξερα πως είχε έρθει γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή

Μου μίλησε για αυτό που καλούνταν να πράξει...θα σταμάταγε να τρώει...χιλιάδες λέξεις πλημμύρισαν το είναι μου...αλλά μια ήταν πιο δυνατή...η απώλεια.
Η απώλεια Της θα μου έκοβε τα φτερά για δεύτερη φορά...
Ξεκίνησα να διαβάζω την αναλυτική της δήλωση...
...

                Από την πρώτη στιγμή, η εμπλοκή μου με την Δικαιοσύνη, δεν σήμαινε, για μένα, ούτε προσπάθεια για την αντιμετώπιση των κατηγοριών, ούτε προσπάθεια για την απαλλαγή μου· πολύ, δε, περισσότερο, δεν σήμαινε προσπάθεια για την όποια ελάφρυνση της θέσης μου.

                Η εμπλοκή μου με την Δικαιοσύνη σηματοδότησε, για μένα, την έναρξη αγώνα για την ανόρθωση της τιμής, κ σαν τέτοιον αγώνα, τον αντιμετωπίζω κ αγωνίζομαι επί <7,5> χρόνια  .
            Αφού οι δικαστικές αρχές δεν είχαν διατάξει την διεξαγωγή της έρευνας, ξεκίνησα αυτόν τον αγώνα, στερούμενη το μοναδικό όπλο για την αξιόμαχη συμμετοχή μου.
            Ωστόσο, ξεκίνησα τον αγώνα έχοντας δύο κεφάλαια : τον αυτοσεβασμό κ την ελευθερία μου,
            Επειδή, όμως, ο αυτοσεβασμός είναι αδιαπραγμάτευτος, η μονοσήμαντη διέξοδος -κατά οξύμωρο σχήμα, αφού ισοδυναμούσε με τον εγκλεισμό μου- ήταν να ενεχυριάσω την ελευθερία μου, πράγμα, που έκανα, καθώς παρουσιάσθηκα στον Ανακριτή, χωρίς να έχει προηγηθεί, ούτε κλήτευση, αλλά ούτε κ απαγόρευση εξόδου μου από την χώρα.
            Ενεχυρίασα, εν πλήρει συνειδήσει, λοιπόν, την ελευθερία μου, υποβάλλοντας, παράλληλα, το πρώτο στην – αδιανόητη, ακόμη, τότε- θλιβερή xορεία της άκαρπης επανάληψης, αίτημα για διεξαγωγή έρευνας.
...

Έγραφε πάντα με απόλυτη συνέπεια με Εκείνη...τα μάτια μου άγγιζαν τις λέξεις και στα αυτιά μου ηχούσε η φωνή Της...έβλεπα την λάμψη της και πάλι...ναι είχε ενεχυριάσει τον εαυτό της για να κάνει τους ανθρώπους να πάψουν να πονούν...να πονούν για τα χρήματα που έχασαν...έκλεισε την λάμψη της σε ένα σκοτεινό μέρος...το έκανε γιατί είχε Χρέος σε αυτούς
....
Είναι, πράγματι, αδιαμφισβήτητη η αξία της τιμής, που καταμετρούν οι άλλοι στον καθένα μας· όμως, εκείνη, που έχει την μονοσήμαντη αδιαπραγμάτευτη αξία, είναι η Τιμή·
αυτή, δηλαδή, που ο καθένας αλάνθαστα, καταμετρά στον εαυτό του,
ακριβώς, επειδή, από τον εαυτό του, κανείς δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια.
            Και γι’αυτό, ήταν η Τιμή μου,
εκείνη, που μου επέβαλε να αγωνιστώ για την
            ανόρθωση της τιμής
εκείνη, που μου επέβαλε να προβώ στην αυτοενεχυρίαση,
            προκειμένου να εξεταστεί, απρόσκοπτα, το αίτημα
            μου για έρευνα
εκείνη, που μου επέβαλε να παραμένω, επί <7,5>χρόνια,
            ως ενέχυρο,
            «τοις κείνων (εφευ)ρήμασι πειθόμενη».
....
Επέστρεφε σε Εκείνη μέσα από τα παιχνίδια με τις λέξεις...η καρδιά μου δεν ακουγόταν πια...σαν να είχε ησυχάσει για να ακούσει κάθε λέξη....κάθε τονισμό, να μπορέσει να ξεχωρίσει τα μικρά απο τα κεφαλαία...έτσι την γνώρισα...ζύγιαζε κάθε της λέξη...και κάθε της λέξη ήταν γροθιά στο στομάχι


....
            Και γι’αυτό , είναι η Τιμή μου, κ πάλι,
εκείνη, που, πλέον, μου επιβάλλει την άμεση απενεχυρίαση μου,
            αφού, η έρευνα δεν πρόκειται ποτέ να διαταχθεί, κ άρα, η αυτοενεχυρίαση απώλεσε το σκοπό της
             Και γι’αυτό , είναι η Τιμή μου,
εκείνη, που, πλέον, μου επιβάλλει, όχι, μόνο, να
αποδεχθώ, αλλά και να δηλώσω ότι ο αγώνας έλαβε τέλος·
κ άρα, οφείλω να αποσυρθώ.
             Οφείλω να αποσυρθώ, γιατί δεν υπάρχει πια αγώνας·ο αγώνας πρέπει να έχει τέλος αμφίσημο·δηλαδή, πρέπει να έχει κ σκοπό, αλλά πρέπει να έχει κ λήξη· αλλοιώς, δεν είναι αγώνας·είναι σισύφειο τέχνασμα.
            Και σ’αυτό, λοιπόν, το σισύφειο τέχνασμα, που αντιπροσωπεύει την εντεταλμένα ευτελή μετατροπή του αγώνα μου για την ανόρθωση της τιμής, αρνούμαι, κατηγορηματικά, να συμμετέχω, γιατί αρνούμαι, να στερηθώ, την ταυτότητα του αγωνιστή της Τιμής.
            Κι όταν η Τιμή είναι εκείνη, που επιβάλλει και υπαγορεύει τους όρους του αγώνα, τότε, αυτός ο αγώνας μπορεί να τελειώσει μόνον, είτε με νίκη, είτε με ήττα.
            Είναι αδύνατον να τελειώσει με ισοπαλία κ πολύ περισσότερο, είναι αδύνατον να τελειώσει με διαπραγμάτευση κ παράδοση.
...

Ο αγώνας έλαβε τέλος.... Ο δικός της αγώνας...ο δικός μας μόλις ξεκίνησε...
....
Και αφού, χωρίς όπλο, είναι αδύνατον να υπάρξει έντιμη νίκη, οφείλω , πλέον, να αποδεχθώ την ήττα μου.
            Ναι, ηττήθηκα.
            Δεν ηττήθηκα, όμως, από την Δικαιοσύνη, αλλά από την άλω της Δικαιοσύνης, μέσα από την οποία, επιτεύχθηκε η διάθλαση της αλήθειας σε εντεταλμένα αληθοφανή απεικάσματα, που κατόρθωσαν να επικρατήσουν, υπηρετώντας κ αναδεικνύοντας τον πυγμαίο εαυτό των εντολέων τους.
            Ωστόσο, η ήττα μου αντιπροσωπεύει, μόνο, την αποτυχία μου στην ανόρθωσή της, έξωθεν, αποδιδόμενης τιμής,
ενώ, κατά κανένα τρόπο, δεν ισοδυναμεί με ήττα κ υποστολή της Τιμής μου.
            Ήττα της Τιμής μου, θα ήταν να μην αγωνιστώ για την ανόρθωση της τιμής· γι’αυτό και αγωνίστηκα.
            Ήττα της Τιμής μου, θα ήταν να επιδιώξω μια άτιμη νίκη· γι’αυτό, κ δεν την επεδίωξα.
            Ήττα της Τιμής μου, όμως, θα ήταν κ να διαπραγματευθώ την ήττα μου· γι’αυτό, κ δεν θα την διαπραγματευθώ.
            Άλλωστε, με βάση τον τρόπο αντιμετώπισης της ήττας, όσοι την έχουν υποστεί διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:   
σ’εκείνους που την διαπραγματεύονται, καθώς ακολουθούν εκείνη την αξιακή δίαιτα, που τους επιτρέπει να πουν: «Πέταξα, βέβαια, την ασπίδα μου, μπορώ, όμως, πάντα να αγοράσω μία άλλη»
[ελεύθερη απόδοση στίχων του Αρχίλοχου]
κ σ’εκείνους, που δεν διαπραγματεύονται την ήττα τους, αφού, με βάση τον δικό τους αξιακό κώδικα, εάν δεν κατορθώσουν «ταν»
τότε, δεν έχουν παρά, μόνο, μία συνειδητή επιλογή:
να καταλήξουν «επί τας».
....

 Η ψυχή μου είχε πια σκιστεί...τα μάτια μου θολά...σαν να μην πατούσα άλλο στη γη...ήμουν όμως περήφανη...ένιωθα τις λέξεις να χοροπηδάνε γύρω μου με ασπίδες στα χέρια...
Εκείνη είναι χωρίς όπλο...εμείς όμως??? Έχουμε ακόμα τη φωνή...μπορούμε να φωνάξουμε δυνατά, μπορούμε να πολεμήσουμε όχι για Εκείνη μόνο...αυτό δεν θα το ήθελε, θα πολεμήσουμε για να βρεθεί η Αλήθεια...για όλους
...

           Όταν, όμως, η άσκηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης, καταλήγει να αποτελεί την έσχατη υπεράσπιση της Τιμής, τότε δεν υπάρχει περιθώριο· η έσχατη υπεράσπιση υποχρεούται να είναι κ αποτελεσματική.
      Για να είναι όμως, αποτελεσματική, δεν αρκεί μόνο, η άσκηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης· είναι συνδυαστικά απαραίτητη κ η αρμόζουσα επιλογή του πλαισίου άσκησης αυτού του δικαιώματος, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η υπεράσπιση της Τιμής, μόνο, εν Τιμή.

            Αυτή, λοιπόν, η εν Τιμή, άσκηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης, είναι το ατομικό ύστατο αγώνισμα, που διεξάγεται υποχρεωτικά κ μόνο σε συνθήκες πλήρους διαφάνειας, αφού, ο αγωνιστής έχει κ την αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση να διασφαλίσει ότι οι παρευρισκόμενοι γύρω από τον αγωνιστικό χώρο, σε όποια θέση κι αν βρίσκονται, θα συνεχίσουν, κ μετά την λήξη του αγωνίσματος, να χαρακτηρίζονται, μόνον, με την πραγματική τους ιδιότητα, δηλαδή, εκείνη, των θεατών, αφού εξ ορισμού, δεν έχουν καμμία ευθύνη κ καμμία ανάμιξη σε κανένα στάδιο του αγώνα.
            Εν προκειμένω,
συνυπολογίζοντας κ τον εγκλεισμό, στον οποίο υπόκειμαι, ο μοναδικός, συνδυαστικά συμβατός, τρόπος, που θα μου επιτρέψει, αν κ έγκλειστη, να ασκήσω, εν Τιμή, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, είναι η άρνηση σίτισης.

...

Έχουμε ευθύνη και μάλιστα μεγαλύτερη από ποτέ...μπορεί να είμαστε θεατές στο δικό Της αγώνα τόσο καιρό, όπως Εκείνη επέλεξε, δεν μπορούμε όμως να παραμείνουμε στη θέση μας...πρέπει να σηκωθούμε και να μπούμε στον αγωνιστικό χώρο...δεν έχουμε άλλο χρόνο...
...
Δηλώνω, λοιπόν,

ότι συνεπής, απέναντι στο Χρέος μου, να μην επιτρέψω να ηττηθεί ποτέ η Τιμή μου,
ξεκινώ, εν πλήρει συνειδήσει,
την διαδικασία απενεχυρίασης μου,
ασκώντας ως την έσχατη υπεράσπιση,
το δικαίωμα αυτοδιάθεσης,
            δια της άρνησης σίτισης.
...

Γονάτισα...έκλαψα...φώναξα...και ύστερα με κατέκλυσε ο φόβος...
...
Προκειμένου, δε, να αποφευχθεί κ η όποια ερμηνευτική πλειοδοσία, ως προς την απόφασή μου να ασκήσω το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, μέσω της άρνησης σίτισης, κρίνω αναγκαίο να ξεκαθαρίσω ότι η άρνηση σίτισης δεν ισοδυναμεί με απεργία πείνας· η δήλωση απεργία πείνας συνοδεύεται από την υποβολή αιτημάτων προς ικανοποίηση, ενώ, η ανακοίνωση της δικής μου απόφασης για την άρνηση σίτισης, δεν συνοδεύεται από την υποβολή κανενός αιτήματος.
            Και ευλόγως, δεν υποβάλλω κανένα αίτημα, αφού, η απόφασή μου να ασκήσω το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, στοχεύει αποκλειστικά κ μόνο, στην έσχατη υπεράσπιση της Τιμής μου κ δεν αποτελεί, σε καμμία περίπτωση, μοχλό της όποιας διαπραγμάτευσης.
            Άλλωστε, όσο κι αν αυτό μου κοστίζει, κ ανεξάρτητα από τις συνέπειες της όποιας ακύρωσης υφίσταμαι,
είναι γεγονός, ότι δεν ανταλλάσσομαι·
όπως είναι κ γεγονός, ότι δεν δέχομαι, ούτε να θέτω, ούτε να μου θέτουν, τελεσίγραφα· κ αυτό, γιατί εκτός του αυτοσεβασμού μου, που τηρεί απόσταση ασφαλείας από αυτά, πρεσβεύω κ ότι τα τελεσίγραφα δεν έχουν θέση σε δύο περιπτώσεις:
όταν υπάρχει άλλη διέξοδος κ
όταν δεν υπάρχει καμμία διέξοδος.
...
Μου ήταν αδύνατον να σκεφτώ...αλλά ήξερα πως όφειλα να βρω τη διέξοδο
...
Ιστάμενη, εντέλει,
ενώπιον του Χρέους μου, δηλώνω ότι, ως ελαχίστη, φυσικά κ δεν μπορώ να γνωρίζω τι, ακριβώς εννοούσε ο Ηράκλειτος, όταν έλεγε ότι «δαίμων του ανθρώπου ειναι το ήθος του» · αυτό, όμως, που γνωρίζω, είναι ότι το δικό μου σύνολο ήθος,
ρητά και κατηγορηματικά
μου απαγορεύει να αποστατήσω από τον εαυτό μου·
            κ τούτο, γιατί
η Τιμή μου δεν τιμάται
            κ άρα
δεν εξαγοράζεται, ούτε με την ίδια μου την ανάσα,

  
                                                Κωνσταντίνα Γ. Σχίζα 




Σήμερα διανύουμε την 351 ημέρα... από τις 11 Μαϊού 2010 και λόγω του ορατού κινδύνου που έδειξαν οι ιατρικές Της εξετάσεις θεωρώ πως πλέον θα κατανοήσει αυτή μας την κίνηση...


Την κίνηση μας να δώσουμε το δικό μας Αγώνα δημιουργώντας μια Αλυσίδα...μια Ανθρώπινη Αλυσίδα που θα ενώσει τη φωνή της για να ακουστεί δυνατά...τόσο δυνατά που θα κάνει τους Ανθρώπους να ταρακουνηθούν και να επιλέξουν...Η' ταν Ή επί Τας...


Δεν γνωρίζω αν σε αυτόν τον αγώνα θα υπάρξει νίκη ή ήττα, μπορώ όμως με βεβαιότητα πια να πω πως είναι σίγουρο πως δεν θα υπάρξει παράδοση.


Ολόκληρη η αναλυτική της δήλωση θα αναρτηθεί σε επόμενο post 

Αναγνώστες