Η όραση μου γινότανε όλο και καλύτερη...μπορούσα να διακρίνω φιγούρες, φωνές, αγγίγματα...

Όλοι βρισκόταν σε απόγνωση...κάποιοι τα είχαν παρατήσει και είχαν γίνει ένα με το σκοτάδι, άλλοι πάλευαν να βρουν το φως, άλλοι φώναζαν δυνατά μήπως κάποιος τους ακούσει.

Οι ψυχές των ανθρώπων μπλέκονταν και πάλευαν μεταξύ τους..

Μα όλοι μαζί είχαν ένα στόχο, να βρουν την έξοδο, ο καθένας για να ικανοποιήσει τον αυτοσκοπό του

Εκείνη όμως δεν είχε απορίες...δεν φώναζε...δεν έψαχνε...δεν προσπαθούσε καν να συνηθίσει το σκοτάδι, ήξερε ότι δεν άνηκε εκεί και δεν θα έδινε ποτέ την ευκαιρία στο Σκότος να την ακουμπήσει.. Καθόταν στην φωτεινή γωνιά της και διάβαζε σιωπηλά...κάποιες φορές σηκωνόταν και πατούσε απαλά σαν να βρισκόταν σε πάγο, χτένιζε τα κατάξανθα μαλλιά της και ύστερα με κινήσεις μετρημένες τα μάζευε και τα έδενε σφιχτά, σαν να μην ήθελε να φανεί η ομορφιά της και αναστατώσει την ασχήμια του τοπίου, σαν να μην ήθελε να αφήσει κανέναν να κάνει τη σύγκριση, κοιτώντας την δική του ασχήμια...Δεν ήθελε να προκαλεί 

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της δεν άλλαζαν ποτέ...όπως όταν οι μυς νεκρώνουν..

Μόνο τις στιγμές που ακούμπαγε το ακουστικό πάνω της ξεκινούσαν οι συσπάσεις, μπορούσες να διακρίνεις το σώμα της που χόρευε ολόκληρο και το φως γινόταν εκτυφλωτικό...μήνες προσπαθούσα να συνηθίσω να βλέπω μέσα από κείνο το φως  για να τη δω να αλλάζει μορφή, έστω και για λίγο...

Όταν το ακουστικό απομακρυνόταν επέστρεφε σε κείνο το ίδιο παγωμένο βλέμμα, περπατούσε χαμένη μα διατηρώντας πάντα την αγέρωχη μορφή της...

Έπιανε το αγαπημένο της στυλό, άνοιγε το τετράδιο και έγραφε, έγραφε με τόση ένταση, με τόση δύναμη που είχες την αίσθηση πως οι λέξεις θα πεταγόντουσαν παντού, πως είχαν την δύναμη να βγουν από το γυάλινο κόσμο Της και να πετάξουν ψηλά...

Μα βέβαια οι λέξεις...αυτές πρέπει να ακουμπήσω πάνω στο γυαλί...αυτές που έχουν μάθει τόσα χρόνια να εισχωρούν χωρίς να το θρυμματίζουν...

Έβαλα κάτω τον εαυτό μου, και προσπάθησα να σκεφτώ όλες τις δυνατές λέξεις που είχα ακούσει στη ζωή μου...

Ποια είναι εκείνη που θα μπορέσει να εισχωρήσει? 

Ποια λέξη προσπερνάει το βλέμμα και επιτρέπει την είσοδο στην ψυχή?

Ήταν αδύνατον να συγκεντρωθώ...Ήταν αδύνατον να βρω απάντηση...

Μέρες ολόκληρες την παρατηρούσα να ακολουθεί την ίδια διαδικασία...χωρίς να αλλάζει τίποτα σε αυτήν. 

Προσπαθούσα να δημιουργήσω μια λέξη... απογοητεύτηκα

Μια μέρα κλείνοντας το ακουστικό...πρόλαβα να δω μια σταγόνα δάκρυ να ξεφεύγει από τα μάτια Της, γούρλωσα τα μάτια μου να δω καλύτερα αλλά τίποτα..η σταγόνα κύλησε και θρυμματίστηκε στα πόδια Της.. 

Είχα βρει την λύση...είχα βρει την λέξη που θα εισχωρούσε μέσα στο γυάλινο κόσμο Της...ήταν τόσο απλή...όπως Εκείνη

Μόλις οι φωνές γύρω μου κόπασαν,  και οι ψυχές ηρέμησαν, πήγα σε Εκείνη...πλησίασα και σαν να ήξερε ότι τα είχα καταφέρει, έκανε το φως τόσο δυνατό που σχεδόν δεν έβλεπα το γυαλί...

Ξερίζωσα από την ψυχή μου, ένα Βλέμμα γλυκό...ένα Χαμόγελο μεγάλο και Αγάπη...

Τα ακούμπησα απαλά...

Βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω να αγγίζω τα χεράκια της...δεν είχα ξαναδεί τόσο μικρά και απαλά χεράκια..με κοίταξε με το ευθυτενές βλέμμα Της και μου ψιθύρισε..."Ματάκια μου..."

Ο κόσμος μου φώτισε ξανά...