Διεγείροντας τις αισθήσεις
Ξεκίνησα χωρίς ανάσα να της αφηγούμαι ιστορίες για τη θάλασσα, τα δελφίνια, τη ρότα των πλοίων...δεν σταματούσα να την κοιτάω για να μπορώ να ρουφάω κάθε βλέμμα της...γελούσα δυνατά για να της δώσω την ψυχή μου, να την κάνω να χαμογελάσει...αλλά δεν μου επέτρεπε ακόμα να εισέλθω βαθύτερα...
Έβλεπα στο βλέμμα της το χαμόγελο, να σχηματίζεται, αλλά σχεδόν ποτέ στα χείλη της...άκουγε τις ιστορίες μου και ρούφαγε κάθε μου λέξη...και μετά έπιανε το ακουστικό και την κοιτούσα που το σώμα της τραντάζονταν και πάλι...όχι από κλάμα αλλά από γέλιο...κάπου εκεί θα ήμουν και εγώ με τις ιστορίες μου σκεφτόμουν...
Ένα μεσημέρι θέλοντας να την κάνω να χαμογελάσει, αποφάσισα να φτιάξω κρέπες με σοκολάτα...ήξερα πως δεν θα το δεχόταν, αλλά έβαλα όλη την ψυχή μου και τις έκανα μούρλια...ακόμα θυμάμαι πόσα μάτια είχα μαζέψει γύρω μου...ο χώρος δεν μύριζε πια σαπίλα...η σοκολάτα είχε διεγείρει τις αισθήσεις των ανθρώπων...ξαφνικά ένιωθα πως όλοι χαμογελούσαν...
Το καλύτερο το κράτησα για Εκείνη...εισχώρησα στο κόσμο της, πήρα το πιατάκι της, τοποθέτησα την πιο νόστιμη μου δημιουργία, την πασπάλισα με σοκολάτα και αγάπη και επέστρεψα...την ακούμπησα απαλά στο τραπεζάκι της και έφυγα...ήξερα πως αυτό ήταν το μεγαλύτερο ρίσκο που είχα πάρει...κινδύνευα να ξεπεράσω τα περιθώρια της και να χάσω κάθε δίοδο...κρύφτηκα και την παρακολούθησα...έριξε μια γρήγορη ματιά στο πιάτο μα δεν έδωσε καμία σημασία...επέστρεψε στο βιβλίο της...διάβαζε σιωπηλά...κάποια στιγμή σαν η μυρωδιά να της γαργάλισε τη μύτη και σηκώθηκε άγγιξε με το ένα δαχτυλάκι της το πιάτο και το έσπρωξε πιο πέρα...
Τα βράδια γυρνούσα στο σκοτάδι... οι ψυχές γύρω μου με ενοχλούσαν...κάνανε θόρυβο κλαίγανε φωνάζανε...ήθελα να ξημερώσει για να γυρίσω σε Εκείνη.
Κάθε πρωί με τον ίδιο τρόπο εισχωρούσα στο γυάλινο κόσμο και δεν ήθελα να βγω...μέρα με την μέρα έριχνα και από ένα τουβλάκι του τείχους που είχε σηκώσει και ερχόμουν πιο κοντά...
Ένα μεσημέρι θέλοντας να την κάνω να χαμογελάσει, αποφάσισα να φτιάξω κρέπες με σοκολάτα...ήξερα πως δεν θα το δεχόταν, αλλά έβαλα όλη την ψυχή μου και τις έκανα μούρλια...ακόμα θυμάμαι πόσα μάτια είχα μαζέψει γύρω μου...ο χώρος δεν μύριζε πια σαπίλα...η σοκολάτα είχε διεγείρει τις αισθήσεις των ανθρώπων...ξαφνικά ένιωθα πως όλοι χαμογελούσαν...Πήρα λοιπόν πιάτα και τα γέμισα και πήγα και τα μοίρασα... σε ανθρώπους που γνώριζα και σε ανθρώπους άγνωστους, όλοι όσοι χαμογελούσαν είχαν κερδίσει ένα κομμάτι μου...
Το καλύτερο το κράτησα για Εκείνη...εισχώρησα στο κόσμο της, πήρα το πιατάκι της, τοποθέτησα την πιο νόστιμη μου δημιουργία, την πασπάλισα με σοκολάτα και αγάπη και επέστρεψα...την ακούμπησα απαλά στο τραπεζάκι της και έφυγα...ήξερα πως αυτό ήταν το μεγαλύτερο ρίσκο που είχα πάρει...κινδύνευα να ξεπεράσω τα περιθώρια της και να χάσω κάθε δίοδο...κρύφτηκα και την παρακολούθησα...έριξε μια γρήγορη ματιά στο πιάτο μα δεν έδωσε καμία σημασία...επέστρεψε στο βιβλίο της...διάβαζε σιωπηλά...κάποια στιγμή σαν η μυρωδιά να της γαργάλισε τη μύτη και σηκώθηκε άγγιξε με το ένα δαχτυλάκι της το πιάτο και το έσπρωξε πιο πέρα...Είχα κάνει λάθος...μα το κομμάτι της ψυχής μου δεν μπορούσε να το είχε αγνοήσει...ήταν εκεί μέσα στο πιατάκι...
Πέρασε ώρα...ξαφνικά σηκώθηκε...έπλυνε τα χεράκια της...έβγαλε από μια σακουλίτσα ένα πιρουνάκι και ένα μαχαιράκι... έφερε κοντά της χαρτοπετσετούλες, κάθισε και σαν να γευμάτιζε στο πιο ακριβό εστιατόριο που μόλις της έχει σερβίρει την σπεσιαλιτέ της...ξεκίνησε να τρώει
Στην πρώτη μπουκιά...με πήρε μαζί της κλείνοντας τα μάτια...με ταξίδεψε στα πιο όμορφα μέρη του κόσμου και όταν τα άνοιξε...με εντόπισε...με κοίταξε και μου χαμογέλασε!
Της έστειλα το πιο γλυκό μου χαμόγελο και έφυγα χαρούμενη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μου αρέσουν
-
-
-
Το ωραίο καλοκαίρι (Αργύρης Χιόνης) - Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι Ωραίο αλλά και επικίνδυνο Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα Ξεχάστηκε θαμμένος μες στην άμμο Όταν τον θυμηθήκανε ύστερ’ από ...Πριν από 1 χρόνια
-
-
-
Για το μπαμπά μου... - Πάντα γυρίζω πίσω εκεί, σε εκείνη τη φωτογραφία, σε εκείνη τη στιγμή, που εσύ απλά γελούσες σαν παιδί. Δεν τη θυμάμαι, πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αυ...Πριν από 7 χρόνια
-
Μας έφαγε το Instagram.. - Είχα δώσει την υπόσχεση μέσα στο 2015, να κάνω τις περισσότερες δυνατές αναρτήσεις, να σας λέω τα νέα μου, να μαθαίνω τα δικά σας, να κουτσομπολεύουμε, να...Πριν από 8 χρόνια
-
-
Ένα αργοπορημένο 'ευχαριστώ' στη Jessie Ware - Για τo θεσπέσιο ‘Devotion’ και για τη θεία έμπνευση που είχε όταν το έγραφε. Για το ομώνυμο τραγούδι που με έσωσε από άυπνες νύχτες υπερέντασης στα στρατ...
Πριν από 9 χρόνια -
"Φτερούγες" - (ένα ποίημα για τα παιδιά) Οι μεγάλοι έχουν χέρια και πόδια αλλά τα παιδιά έχουν δυο μέλη παραπάνω : έχουν και φτερά γιατί είναι άγγελοι, άγγελοι με αόρατες...
Πριν από 10 χρόνια -
Η διαμαρτυρία, των δρόμων - Ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος μέσω του Facebook (Leonidas Antonopoulos) ανέρτησε τα παρακάτω. Το λιγότερο που είχα να κάνω, ήταν να προσυπογράψω και να τα παραδ...
Πριν από 11 χρόνια -
Για τον Αποστόλη.... - Σε γνώρισα πριν απο 8 χρόνια Οι μπαμπάδες μας κολλητοί φίλοι είχαμε χάσει και οι δυο τις μαμάδες μας απο καρκίνο μας ένωσε αυτό Ένα γλυκό χαμόγελο είσαι στο ...Πριν από 11 χρόνια
-
-
What Kind Of Jeans Do Guys Like The Most? - Let College News suggest some of the most popular jeans looks of the season! Most of these trends will also transition well from summer to fall, which will...
Πριν από 12 χρόνια -
Αυτά τα λόγια θα σας κάνουν να γράψετε; - Είναι ωραίο να αφήνεις τον εαυτό σου να ξεφύγει, φτάνει να μπορείς να τον συμμαζέψεις.Μικ Τζάγκερ Για να γίνεις αναντικατάστατος, θα πρέπει να’σαι πάντα δια...Πριν από 12 χρόνια
-
Η τρέλα δεν πάει στα βουνά! ...Παίρνει ταξί! - Η τρέλα δεν πάει στα βουνά! ...Παίρνει ταξί! Μόλις 2-3 μέρες μετά τα Χριστούγεννα. Μόλις έχω αποβιβάσει κάπου χαμένος μέσα στα μικρά στενά του Χαλανδ...
Πριν από 12 χρόνια -
ΤΕΤΑΡΤΗ 29-6 ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑ-ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ! - Μας χωρίζουν πια μόνο λίγες ώρες από τη διήμερη πανελλαδική κινητοποίηση της 28ης και 29ης Ιουνίου .Όλα δείχνουν ότι το διήμερο της Γενικής Απεργίας μπορ...
Πριν από 12 χρόνια -
-
Β' ενικό ~ η πρώτη αλήθεια - Τα χέρια σου βολτάρουν πάνω μου Τα δάχτυλά σου. Τα δάχτυλά σου. αγγίζουν Κι εγώ μετράω ανάσες βουτηγμένες σε ηδονή Τα δάχτυλά σου. Τα χέρια σου. Εσύ. Το φως ...Πριν από 14 χρόνια
-
-
-
3 σχόλια:
αχ πώς θα μπορουσε αλλωστε να αντισταθει σε αυτο το υπεροχο πιατο που περιείχε ένα κομμάτι της ψυχής σου;;;
:) νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί όταν κάτι περιέχει κομμάτια της ψυχής μας
Δεν εχω καταλάβει για ποιάν μιλάς.
Δεν εχει σημασία όμως, φαίνεται οτι νοιάζεσαι πολύ και οτι προσπαθείς να δεις μέσα της, να επικοινωνήσεις όσο πιο βαθιά γίνεται.
Δημοσίευση σχολίου