Οι απαντήσεις της στα ερωτήματα μου ήταν πάντα σωστά δομημένες, ταξινομημένες και λογικές...Έβρισκε λύση σε ότι με προβλημάτιζε, με επανέφερε σε χρόνο μηδέν μόλις έτεινα να παραμελήσω το στόχο μου και εμένα...
Το πιο όμορφο όμως είναι, ότι ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά μου, ήξερε την κάθε μου σκέψη, την κάθε μου επόμενη κίνηση, παρόλαυτα με άφηνε να το βιώσω, παρακολουθώντας με διακριτικά και μόλις της ξεδίπλωνα το "πρόβλημα", και πριν καλά καλά προλάβω να ολοκληρώσω με κοιτούσε, χαμογελούσε και μου έδινε απλόχερα τη λύση...
Αυτές μας οι συζητήσεις ήταν και οι πιο αστείες ...προσπαθούσα πάντα να της δώσω την δική μου χαοτική εξήγηση και να κάνω ένα κύκλο γύρω από τα λόγια της στα οποία πάντα κατέληγα τσατισμένη ότι ήταν για ακόμα μια φορά σωστά...την έκανα να γελάει και αυτό με ευχαριστούσε...

Με το καιρό ανακάλυπτα ότι γνώριζε σχεδόν τα πάντα...ότι θέμα ξεκινούσα επιφανειακά να προσεγγίσω, Εκείνη μου το ανέλυε σε βάθος, το έπιανε από την ρίζα και το ανέπτυσσε σταδιακά μέχρι να το τελειοποιήσει...όπως ακριβώς αναπτύσσετε η λεύκα από τη στιγμή που δημιουργεί τις ρίζες της και σιγά σιγά ξεδιπλώνει τα ωοειδή φύλλα της και το λευκό κορμό της μέχρι τα κρεμαστά της άνθη να καλυφθούν από λευκό χνούδι...

Μαγευόμουν με κάθε ιστορία...Δεν συγκρατούσα πολλά λόγια αλλά συγκρατούσα πάντα το βλέμμα...θυμάμαι κάθε έκφραση του προσώπου της, τις κινήσεις των χεριών της, ακόμα και τις ανάσες Της θυμάμαι ανάμεσα στις λέξεις...πόσο όμορφες και φωτεινές ήταν οι αφηγήσεις Της...