Από μικρή ήθελα να γίνω θεατρίνα...μπορούσα να μιμούμαι τους πάντες και τα πάντα, μάλιστα είχα δημιουργήσει στα 9 μου χρόνια και ένα θίασο τον "Θίασο Αλαλουμ"...στήναμε παραστάσεις με τα ξαδέρφια μου και είχαμε θεατές όλη τη γειτονιά, επιλογή και σκηνοθεσία έργου έκανα πάντα εγώ, διάλεγα πάντα τον πιο αστείο ρόλο για να μπορώ να κάνω τους δικούς μου ανθρώπους να γελάνε. Καραγκιοζάκο με φώναζαν πάντα και γελούσαν...και αυτό ήταν πάντα το ζητούμενο μου, να γελάνε, μπορούσα όμως να διαβάζω τα μάτια τους, και να ξέρω πως αυτό που τους πρόσφερα, δεν θα κρατούσε για πάντα...η θλίψη τους φώλιαζε μέσα μου

Αυτό έκανα και με Εκείνη...όταν με κάλεσε να ζήσω στο φωτεινό Της κόσμο, ήξερα ότι έπρεπε να κάνω τα πάντα για να διατηρήσω το χαμόγελό της ζωντανό. Ήξερα ότι δεν με είχε καλέσει για να ανακαλύψω Εκείνη-πράγμα ανέφικτο θεωρώ- αλλά για να τη διατηρήσω φωτεινή.

Δεν είχα ποτέ απορίες που αφορούσαν Εκείνη...ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί...ποτέ δεν αναρωτήθηκα πως...απλώς ήξερα...

Έβγαινα λοιπόν από το κόσμο μας, και μάζευα εικόνες, ιστορίες, εκφράσεις, αντιδράσεις, φωνές, λόγια και επέστρεφα σιωπηλά...όταν εκείνη ήταν μελαγχολική, ξεδίπλωνα το ταλέντο μου, περιγράφοντας της με παραστατικό τρόπο όλα όσα είχα δει και είχα ακούσει, ποτέ δεν ήθελε να ακούει για άλλους, πάντα μου θύμωνε στην αρχή, αλλά δεν της έδινα σημασία, ο ρόλος μου ήταν γραμμένος και έπρεπε να τον ολοκληρώσω, στο τέλος γελούσε πάντα γλυκά, σαν μόλις να της είχα αφηγηθεί μια φανταστική ιστορία που αποκλείεται να είχε συμβεί, ο στόχος μου πέρα από το να την κάνω να χαμογελάσει ήταν να της καταθέσω τη δική μου γνώση...