Δεν ξέρουμε αλήθεια πόσο θα είμαστε μαζί...δεν μάθαμε ποτέ να μετράμε το χρόνο...διότι για να μετρήσεις το χρόνο πρέπει να ξέρεις πότε θα σταματήσεις...αλλιώς δεν έχει νόημα να μετράς...και τον αφήνεις να περνά...
Όταν ο χρόνος μου, στο γυάλινο κόσμο τελείωσε...ήξερα πως είχα κάνει λάθη...
δεν είχα προλάβει να μιλήσω...
να ξεριζώσω όλη την ψυχή μου...
να ξεριζώσω εμένα και να με αφήσω εκεί για να κάνω Εκείνη πάντα φωτεινή...
Γιαυτό όταν με τραβούσαν να βγω από κείνο το μέρος, είχα γαντζωθε από Εκείνη, και ο εγκέφαλός μου, δεν έδινε εντολή στα πόδια, να γυρίσουν και να περπατήσουν...
Εκείνη μου ψιθύριζε... πως... θα έρθει εκείνη στο δικό μου κόσμο να με συναντήσει...μα ήξερα πως δεν μου έλεγε αλήθεια...δεν με κοιτούσε στα μάτια όπως έκανε όλες τις φορές...
Θυμάμαι αυτή τη σκηνή τόσο έντονα...μα δεν μπορώ να θυμηθώ πως βρέθηκα έξω από το κόσμο της....
Χρόνια προσπαθούσα να βρω το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσω...πήγαινα δεξιά και αριστερά σαν χαμένη...
Για δεύτερη φορά στη ζωή μου ήμουν αναγκασμένη να αποχωριστώ το Φως της ζωής μου...
Αυτό το σκοτάδι....το μισώ...
Μάταια προσπαθούσα να πάρω λίγη δύναμη από τη φωνή της όταν έπιανε το ακουστικό...ήθελα τα μάτια της...εκείνα τα μάτια που μου δείχναν το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο...το λογικό και το παράλογο...που όπως Εκείνη μου έμαθε, αυτό στέκεται δίπλα στη λογική, είναι ο πρόλογος του Υπέρλογου και αντικατοπτρίζει το Όλο...
Θυμάμαι πως οι μόνες λίγες στιγμές που ένιωσα και πάλι το φως στη ζωή μου ήταν όταν συνάντησα Εκείνον...στα μάτια του μέσα υπήρχε Εκείνη συντονισμένη στο απόλυτο...δεν μπορούσα να σταματήσω να τον κοιτάω...
Μόνο τότε κατάλαβα τι ακριβώς είναι το Απόλυτο...και άλλαξε η ζωή μου.
Εκείνη πάντα μου έλεγε για το πέρασμα μας από τη ζωή...για το Απόλυτο...για το Όλο...μου ψιθύριζε ότι οφείλω σε μένα να ψάξω...να τα βρω...και αν δεν τα καταφέρω...να συνεχίσω να είμαι Εγώ ευτυχισμένη...

Μέρες τώρα αναρωτιέμαι ποιο είναι το δικό μου πέρασμα από αυτή τη ζωή...
Σήμερα κατάλαβα πως το πέρασμα μου είναι που είδα, ένιωσα και συντονίστηκα με το Απόλυτο...Εκείνων.
Γιατί το Απόλυτο, είναι σίγουρο πως δεν θα καταφέρουμε όλοι να το ζήσουμε...εγώ είμαι ευτυχισμένη που ξέρω πλεόν ότι υπάρχει

Γι' αυτό θα παλέψω, γιαυτό που ένιωσα και είδα...γι αυτό θα καταθέσω εδώ την ψυχή μου και το βλέμμα μου...
Θα χρειαστώ συνοδοιπόρους σε αυτόν μου τον αγώνα...γιατί είναι πιο πολλοί αυτοί που πολεμάνε το Απόλυτο από αυτούς που το ψάχνουν
Η πρόκληση μεγάλη...αλλά το φως που θα με συνοδεύει θα είναι παντοτινό και αυτό με κάνει δυνατή και αισιόδοξη...άλλωστε το οφείλω στο πέρασμα μου!