Βλέποντας όλα αυτά με την Ιαπωνία στην τηλεόραση κάποια στιγμή κόπηκε η ανάσα μου και μόνο στην σκέψη, πόσο μικροί είμαστε και πόσο γρήγορα μπορεί όλα να τελειώσουν.
Πάντα όλοι μας πιστεύουμε ότι έχουμε καιρό...
Ένοιωσα τον αέρα να μην μπαίνει στα πνευμόνια μου πλέον, μια στιγμή περίεργη, που δεν ξέρεις αν ζείς ή αν όλα αυτά τα φαντάζεσαι...που δεν ξέρεις τι θα αντικρίσεις αν ανοίξεις τα μάτια σου και πραγματικά φοβάσαι να το κάνεις...
Η ψυχή αντέδρασε σαν σε όνειρο για να μου δώσει τις απαντήσεις....!
Και τότε θυμήθηκα Εκείνη, σ'ένα δωμάτιο νοσοκομείου με την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή από την αγωνία για το τι θα μου ανακοινώσει.......
Εκείνη ήρεμη, όπως πάντα, με κοίταξε στα μάτια, ακουμπώντας την ψυχή μου και να μου είπε:
"Αν κάθε σου μέρα κάνεις εκείνα για τα οποία είσαι περήφανος, αν αποδίδεις πάντα δικαιοσύνη και ζείς την κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία, τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, ένα πέρασμα είναι, και αυτό που μετράει είναι το μετά, που φτάνεις μετά από κάθε πέρασμα και πόσο καθυστερείς να ξανάρθεις...........!"
Την ώρα που την άκουγα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν αχ! Χριστούλη μου δώσε μου λίγο ακόμα χρόνο μαζί της, μην μου την πάρεις, όχι τώρα, όχι έτσι, σε παρακαλώ.......!
Εκείνη σαν να καταλάβαινε τι προσευχόμουν έγραφε ανεξίτηλα στην ψυχή μου
''Δεν θα σ'αφήσω μην φοβάσαι, κάνε αυτά που προστάζει η καρδιά και θα είμαστε πάντα παρεούλα....''
Ναι έτσι είναι τελικά κανείς δεν ξέρει τι γίνεται αύριο, σήμερα όμως δεν πρέπει να σε χάνεις..........................!